Wczesnochrześcijańskie martyrologia pod datą 14 lutego wspominają co najmniej trzech świętych Walentych. Jednego opisują jako kapłana z Rzymu, innego zaś jako biskupa Interamny (miasto we włoskiej Umbrii, obecnie znane jako Terni). Obaj mieli zginąć śmiercią męczeńską w drugiej połowie III w. n.e. i zostać pochowani przy Via Flaminia. W XI wieku miejsce zwane przez starożytnych Porta Flaminia, a obecnie Porta del Popolo nazywano Bramą św. Walentego. Nazwa ta związana była ze stojącym nieopodal małym kościółkiem pod wezwaniem tego właśnie świętego. Drobne wzmianki o obydwu świętych Walentych zachowały się w archiwach, jednak nie mają większej wartości historycznej. O trzecim św. Walentym, który wraz z towarzyszami poniósł śmierć męczeńską w Afryce niewiele wiadomo.
Zwyczaj obchodzenia Dnia św. Walentego wywodzi się z popularnego w średniowiecznej Anglii i Francji przekonania, że 14 lutego, czyli w połowie drugiego miesiąca roku, ptaki zaczynają dobierać się w pary. Z tej właśnie przyczyny 14 lutego uważano za szczególny dzień zakochanych i właściwy moment do pisania listów miłosnych oraz przesyłania kochankom drobnych pamiątek na szczęście. Ten obyczaj znajduje poświadczenie w angielskiej i francuskiej literaturze XIV i XV wieku, na przykład u takich autorów jak Geoffrey Chaucer, John Gower czy John Lydgate. Ci, którzy wyznali miłość ukochanej osobie w dzień św. Walentego i od niej usłyszeli miłosne wyznanie, nazywani byli i nazywali się nawzajem „swoimi Walentynkami”.
(za New Advent Encyclopedia, newadvent.org)